zaterdag 20 juli 2013

Soms moet je je geld stoppen waar je mond zit

Op het gevaar af dat u gaat denken: het gaat hier altijd over barbecue, volgt hieronder een prachtig reisverslag van Vincent, die het eens met eigen ogen ging bekijken in Austin, Texas.

Over Brisket en kussen bij Franklin Barbeque, Austin Texas


Omdat dit foodblog zowel toonaangevend evenals (internationaal) nieuwswaardig is kon ik niet anders besluiten dan dat mijn eerste, en wie weet ook wel mijn laatste, bijdrage te laten gaan over het toonaangevende en internationaal vermaarde barbecue restaurant Franklin Barbecue in Austin Texas.

Eerder dit jaar zat ik op de bank in het koude Nederland en keek ik naar het programma Anthony Bourdain’s No Reservations. Tijdens dit programma bezocht hij het indrukwekkende Franklin Barbecue. Aangezien ik op dat moment al een zakelijke reis naar deze stad had gepland, schreeuwde ik op de social mediaas dat ik daar wel even heen zou gaan. En als je een grote mond hebt moet je, zoals de titel zegt, je geld stoppen waar deze zit. Ik moest er heen.

Nu is Franklin Barbecue zeker internationaal vermaard, maar een restaurant is het, om eerlijk te zijn, niet. Het is eerder een uiterst schattige bouwkeet met een grote tuin. In deze tuin staat een barbecue ter grootte van een Joint Strike Fighter en het hele gebeuren staat midden in een woonwijk. Het aantal stoelen en tafels staat totaal niet in verhouding met het aantal mensen dat er elke dag wil eten. Op elke tafel staat een kaartje waarop staat dat je vriendelijk wordt verzocht niet te gaan zitten voordat je je eten hebt opgehaald (jazeker) en als je eten eindelijk hebt, niet te lang blijft zitten. Er zijn geen obers. Je moet zelf je eigen kunststof, zeer breekbare (en dus eigenlijk onbruikbare) bestek pakken, de menukaart is handgeschreven en al enige tijd geleden met plakband aan de muur geplakt.

Niet dat iemand daar op kijkt, want lang voordat ze er heen gaan weet iedereen al wat ze gaan bestellen. En boven alles is er in het hele restaurant geen enkel bord te vinden. Dus waarom besloot ik voor dit ‘vreselijke restaurant’ een extra dag aan mijn reis te plakken? Het antwoord is: Brisket. Een voor Nederlanders waarschijnlijk onbekend stuk vlees maar voor Amerikanen - en voornamelijk Texanen - de belichaming van wat barbecueën eigenlijk is.
Terwijl het woord Brisket misschien etymologisch veel te maken heeft met het Nederlandse borststuk en het Duitse Bruststück (wat het in feite ook is) zal je dit stuk vlees (lees: enorm stuk vlees) niet snel op een Weber BBQtje tegenkomen. De meeste Nederlanders (lezers van dit toonaangevende foodblog met (internationale) nieuwswaarde uiteraard niet) gaan liever naar de Albert Heijn voor een plastic treetje met mini-hamburgertjes, mystery-meat worstjes, stukjes ranzige kip en, het allerergste, mini slavinkjes. Daarbij willen wij Nederlanders binnen een uurtje klaar zijn en ligt het gemiddelde stuk Brisket een uurtje of 10 tot 15 in een JSFrookBBQ te bakken voordat hij in de buurt van te eten is. Slow food meets BBQ to the max dus.

Anywho, 2 weken voor mijn reis naar Austin belde ik met Franklin’s en kreeg ik te horen wat de regels zijn. Ik had me natuurlijk wel ingelezen en was wat wijzer door Bourdain’s programma, maar het zekere voor het onzekere nemen is altijd wijs. Franklin’s gaat namelijk 6 dagen per week om 11 uur in de ochtend open, doet uitsluitend lunch (?) en gaat dicht als het eten op is. Het advies van de mevrouw aan de telefoon was daarom om rond 9 uur in de ochtend aanwezig te zijn als ik nog een beetje kans wilde maken op eten. En zo stond ik, voornamelijk door een kleine jetlag en mijn neurotische drang om op tijd te zijn, om 8 uur ’s ochtends voor het uithangbord van dit fameuze ‘restaurantje’ in Austin. En terwijl ik dacht dat ik daardoor veel te vroeg was stonden er tot mijn schrik op dat moment al 30 (!) mensen in de rij. Maar als ik zeg ‘stonden’ bedoel ik eigenlijk ‘zitten’ want deze idiote enthousiastelingen hadden stoeltjes, tafels en koelboxen bij zich. Mijn angst dat ik vanaf 8 uur tot de opening daar moest staan (want ik had me kennelijk dus helemaal niet voorbereid op in de rij staan) werd snel minder toen ik zag dat er een ondernemende landloper aan de andere kant van de straat uitklapstoeltjes verhuurde voor 5 dollars ‘a pop’. Ik twijfelde 3 seconden, huurde er één en plantte mijzelf aan ‘the back of the line’. Mijn keuze om snel te gaan zitten was de juiste want binnen 15 minuten werd de rij achter mij maar liefst 2 keer zo lang. Binnen de zelfde tijd maakte ik kennis met een Texaans-Mexicaanse familie voor mij die mij een Micholob Light (Inderdaad, bier om 8:15AM) en een breakfast burrito aannboden. En het hele blanke gezin achter mij, inclusief parasols en koelbox, verborgen zich allemaal in hun eigen iPads waarop ze, zo kon ik horen, GTA speelden en The Daily Show van de avond ervoor keken. Intens geamuseerd maar ook volledig verrast door alles om mij heen zag ik de rij wel 3 keer zo lang worden. En om 9 uur, het tijdstip dat mij werd aangeraden op te komen dagen door de mevrouw van Franklin Barbecue, stonden (zaten) er wel meer 100 mensen in de rij. Vanaf de voordeur, langs de parkeerplaats en om de hoek de woonwijk in.

Ik heb uiteraard een foto voor Instagram en Facebook van deze rij gemaakt maar ik moet zelf zeker 30 keer zijn gefotografeerd door andere mensen in de rij. 

Tot 11 uur gingen de gesprekken met mijn buren over BBQ-en, barbecue apparaten, Brisket, ribs en worst. En over mijn witte, langzaam verbrandende huid aangezien het ongeveer 40 graden Celsius in de schaduw was. En uiteraard over hoeren en wiet toen men erachter kwam dat ik Nederlands was. Af en toe werd ons gezellige gekeuvel onderbroken door een dame die ons vloeibare versnaperingen kwam verkopen. Of door een BBQ-chef (inclusief enorm schort en dito baard) die alleen maar how y’all doin’ riep en een hand gaf. Op een ander moment kwam er een jongedame langs die wilde weten wat ik van plan was te gaan eten. Niet als in een bestelling maar om uit te rekenen welk deel van de enorme rij ze naar huis kon sturen, want op is op. Deze dame bewoog haar arm en hand als een bijl om de zoveel meter en riep dan hardop hoelang de wachttijd zou zijn. Bij mij en de burrito familie hakte ze erin met ‘bout ’n our en verderop hoorde ik haar two‘ours hakken. En later hoorde ik dat er mensen om de hoek werden weg gestuurd. Want voor hen had het geen zin meer.

Om 11:15 begon het ineens te bewegen en stond iedereen op. Als in een rij voor een goedkoop opgewarmd buffet in een vakantie resort schuifelden we naar de voordeur en naar binnen naar de counter om onze lunch te bestellen. De klapstoeltjes werden ingeleverd en na ongeveer 30 minuten stond ik oog in oog met een heftig getatoeëerde gast die een stuk Brisket van minstens 4 kilo stond aan te snijden en in de gravy doopte. De lieve mensen voor mij wisten tot op de ounce exact wat ze gingen bestellen maar ik niet. Ik was gelukkig al 2 x binnen geweest om te plassen, had al 2 Franklin baseball caps kocht en had het met de getatoeëerde Brisket baas al uitgebreid over Amsterdam, hoeren en wiet gehad. Mijn nieuwe vriend hielp mij aan een dienblad, een stuk papier (geen borden, weet u nog), Brisket, een paar ribs (Koei!) en een worst. En met meer vlees dan ik normaal in 2 a 3 weken eet, wat cole slaw, bonen en een blikje bier zocht ik een plekje. Na 3 en een half uur wachten. Mijn tafelgenoten, local Austinites, spraken allereerst hun verwondering uit over de bizar kleine hoeveelheid voedsel die ik had aangeschaft. En vervolgens ook hun bewondering over het feit dat ik alleen was. Volgens deze lieve mensen kwam niemand naar Franklin’s om een klein beetje te eten en zeker niet alleen. Na mijn uitleg over mijn missie boden ze me een glas wijn uit een 2 liter fles zonder label aan. Welke ik, uiteraard respectfully, afsloeg.

Het meest hilarische was nog toen ik, met een van het vet druipende bek en dito handen, opkeek en de eigenaar zelf, Franklin, zag staan die even een hand kwam geven. Omdat hij het zo leuk vond dat een Dutch guy helemaal speciaal naar zijn place kwam. Ik heb hem in de waan gelaten, zijn bedankbiertje geaccepteerd en hem een foto laten maken, inclusief hat-hair van zijn eigen hat.

Om 12:15 liep ik vol, voldaan en enorm blij, inclusief piepschuim bakje met leftovers, weg bij Franklin Barbecue. Er stond nog steeds een rij tot om de hoek en wist ik het zeker. Dit was de allerlekkerste Brisket die ik ooit had gegeten. Ondanks het feit dat dit natuurlijk de eerste Brisket die ik ooit had gegeten was wist ik ook dat ik nooit Brisket zou eten die lekkerder zou zijn dan deze. Als een eerste kus. Er zullen er misschien nog veel volgen. Maar er zal er geen één zo lekker smaken als deze.


Links:
Door: om
Labels: , , ,

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)